یاری گر شهید ابراهیم هادی

مذهب نور
کاش من هم به لطف مذهب نور
تا مقام حضور می رفتم

کاش مانند یار صادقتان
بی امان در تنور می رفتم

علم عالم در اختیار شماست
جبر در این مسیر حیران است

چشم هایت طبیب و. بیمارش
یک جهان جابر بن حیان است

روز و شب را رقم بزن آخر
ماه و خورشید در مُرکّب توست

ملک لاهوت را مراد تویی
آسمان ها مرید مذهب توست

قصه تکرار می شود یعنی
باز هم در مدینه عاشق نیست

کوچه در کوچه شهر را گشتم
هیچ کس با امام، صادق نیست

خواب دیدم که پشت پنجره ها
روبروی بقیع گریانم

پا به پای کبوتران حرم
در پی آن مزار پنهانم

گریه در گریه با خودم گفتم
جان افلاک پشت پنجره هاست

آی مردم! تمام هستی ما
در همین خاک پشت پنجره هاست

سید حمید رضا برقعی

یادم هست یک بزرگی می فرمود اگر بخواهید به هر مقامی از مقامات عارفان برسید اولین قدمش این است که در همه حال و در همه مکان ها و در همه لحظات زندگی راستگو باشید ، صدق و راستی را در زندگی پیشه خود سازید ولو در مقابل کودک یا افرادی که شاید به نظر ما مهم به نظر نرسند…مثلا وقتی کسی از ما می پرسد؛ یک صفحه از دفترت را به من بده و ما بدون توجه به اینکه شاید یک صفحه ی خالی هم در دفترمان هست و بدون نگاه کردن و…زود می گوییم : نه دفترم تمام شده است. یا فرزندمان از ما می پرسد ؛ در یخچال پنیر داریم…و باز زود جواب می دهیم تمام شده…در حالی که در ته قوطی پنیر ته مانده ای هست و ما با بی توجهی زود جواب می دهیم…یا …
مثال زیاد هست و شما بهتر از من می دانید…چون مواجه شده اید…
پس راست گویی در همه احوال چیز کمی نیست…تا ما را به بهشت رهنمون سازد.
چرا که خداوند در قرآن فرموده; (قال الله هذا یوم ینفع الصادقین صدقهم). منظور از این جمله صدق و راستی در گفتار و کردار در دنیا است، که در آخرت مفید واقع می‌شود و گر نه صدق و راستی در آخرت که محل تکلیف نیست فایده‌ای نخواهد داشت.